اثر بخشی بخشش درمانی بر پرخاشگری و میزان بخشش در پسران نوجوان کانون اصلاح و تربیت شهر تهران

سابقه و هدف: متأسفانه هر سال با افزایش چشمگیر بزه کاری نوجوانان در کشورمان روبه رو هستیم. این پژوهش با هدف کلی بررسی بخشش درمانی بر پرخاشگری و میزان بخشش در پسران نوجوان کانون اصلاح و تربیت شهر تهران طراحی و اجرا شد. مواد و روش ها: این پژوهش از نظر روش شبه آزمایشی محسوب می شود و طرح آن پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه نوجوانان پسر کانون اصلاح و تربیت شهر تهران در سال1391 (تقریباً 300 نفر) بود. روش نمونه گیری به صورت نمونه گیری تصادفی است و حجم نمونه شامل 30 نفر از پسران کانون اصلاح و تربیت بود که به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جای گرفتند. آزمودنی های گروه آزمایش 10 جلسه تحت آموزش بخشش درمانی قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای را دریافت نکردند. ابزار به کار رفته شامل فهرست خشم حالت- صفت اسپیلبرگر برای خشم و پرسشنامه انگیزه های بین فردی مرتبط با آسیب بود که بر روی تمام افراد نمونه به عنوان پیش آزمون و پس آزمون اجرا شد. داده های به دست آمده با استفاده از روش تحلیل واریانش چند متغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل آماری این پژوهش بیان می دارد که درمان آموزش بخشش بر اساس مدل فرایندی انرایت سبب کاهش شاخص کلی پرخاشگری و افزایش بخشش بین فردی گروه آزمایش گردیده است. استنتاج: به کارگیری بخشش درمانی، به طور مستقل و یا در کنار سایر روش های درمانی، عمدتاً می تواند شاخص های مربوط به بهداشت روانی را افزایش داده و به بهزیستی افراد در حوزه های مختلف زندگی بیانجامد.